viernes, 22 de marzo de 2013

V Carrera Alto Sil. 17/03/2013.

31 km
1868 m+
3h17'52''

Santa Cruz del Sil, vamos pela 5ª edicición d'esta carrera yá clásica y consolidada nel calendariu como una de les cites obligatories y de más pedigrí del país. Esti pueblín bien val como exemplu d'aquello de que la unión fai la fuerza cúmplese de toes toes, col empeñu de tolos vecinos sin distinción, capitaneaos por Lolo Díez, consiguen organizar una carrera a la que nun-y falta absolutamente nada.
Como detalle de lujo, esti añu a los qu'acabamos toles ediciones anteriores, dexen que nos apuntemos antes d'abrir les inscripciones, menos mal, porque los 400 dorsales acabárense ¡¡nuna hora!!, pa que veáis el tirón que tien la carrera.
Hai un montón de ñeve y la previsión ye que te lloviendo bastante tol día, asina que'l desayunu ye potente, nun vaya ser que quede sin gasolina, porque amás hai un par de cambios nel recorríu p'aumentar la dureza de la prueba (hasta esti añu, teniendo bones piernes, yera prácticamente corrible tol recorríu).


 Prau-aparcamientu

Facemos un pocu de París-Dakar p'aparcar nel prau (ta embarráu bastante) y a la hora d'intentar calentar, con tanta xente conocía ye imposible, bueno, yá calentaremos sobre la marcha que tiempu tendremos más que de sobra...
Con Susana


Con Celso Alonso, bon amigu de la zona


Según salimos, lo de siempre, ritmu endiabláu pela Cai Infiestu p'arriba y a buscar posición, da igual calentar que non, en cuantu llegues al camín dan ganes de volver pal coche, los güeyos fundíos y el turutu queriendo salir pela boca y nun llevamos ni 5 minutos de carrera...


Faciendo l'indio na salida pela Cai Infiestu


Primeru Ionut Zinca, segundo Alfredo Gil, terceru y cuartu Fernando Arca y Pablo Villa, quintu...¡¡coño!! ¡¡que soi yo!!, Santi Obaya, Eulogio Bello, Felipe Artigue, Jason Bryant y demás máquinas vienen un peazu más atrás, pero yo voi bien así que caña p'alante hasta que dure. Primer error, salir col cortavientos qu'había que llevar de material obligatoriu (xunto con guantes y braga) puestu, cola encendía de salir tengo que poneme a quitalu en marcha, lo que fai qu'al quitar la manga derecha caiga la puñetera tarxetina que llevamos na muñeca pa fichar nos controles, menos mal que me doi cuenta rápidu y nun tengo que retroceder más qu'unos 10/15 m a por ella, bastante pa que me garren y me dexen atrás un par de rapazos de Salamanca: Manu y Álvaro, colos que compartiría prácticamente tol restu de carrera; por suerte'l siguiente grupín de xente vien un bon peazu más atrás. Aprieto pa garralos y llegamos a una V mui simpática que se veía nel perfil al pocu d'empezar: un cortafueos a pinchu p'abaxu y enfrente otru a pinchu p'arriba.


Vista del cortafueos qu'hai que subir

 Álvaro tírase a tope p'abaxu y sácame unos metros qu'al empezar a subir recórto-ylos rápidamente, delante Ionut sube ¡¡corriendo!! y a Pablo y a Arca téngolos a un minutu.



Llegando arriba


Baxada a Páramo onde Arca va distanciándose pocu a pocu, pásame Álvaro (ta baxando mui fuerte) y xúntase a mí Manu, que tien en Páramo a tol club de fans animándolu, asina da gustu correr!!!


Entrando en Páramo del Sil con Manu


Garramos la subida a La Campona a un ritmín bien elegante, Manu vien pegáu y nun hai manera de soltalu, pero de vez en cuando pita-y el chivatu del pulsómetro, lo qu'aprovecho pa intentar pegar un tironucu a ver si lu voi desgastando; nun tramu pasa él delante pa marcar el ritmu, cosa que-y agradezco (siempre se va meyor detrás d'otru que tirando), pero rápidamente vuelvo a poneme yo a tirar: toi encontrándome bien y nun quiero tener remordimientos si nos garren los d'atrás por habeme acomodáu detrás d'otru. Nuna campera despistámonos un pocu coles marques y siguimos sin querer un cable d'un llendador, retrocedemos unos 20 m y volvemos al camín, menos mal... Comenzamos cola ñeve, pocu a pocu cada vez hai más, equí nun hai técnica nin zancada nin ritmu/km que valga: a fozar a lo castrón a base de potencia pura y dura...¡¡¡BIEN!!!, esto ye lo míu, Manu ye bravu y nun se despega mientres vamos recortando sin parar a Pablo, Arca y Álvaro. Al llegar arriba y empezar a baxar per una pista llena ñeve pero con rodaes feches pasa Manu delante y pocu después llegamos a otru control onde al dar una curva pego un patinazu y pa evitar torcer una pata meto un hostión espectacular, caigo en blandu y al momentu toi de pie corriendo otra vez con cara risa pa tranquilizar a los que tán ellí. Acaba la pista y empezamos a correr monte abaxu cola ñeve hasta les rodilles, a fozar otra vez, adelanto a Manu y empiezo a baxar pela ñeve a tou trapu, les otres baxaes sin ñeve taba faciéndoles alegre pero sin arriesgar, pero agora voi completamente satanizáu jejeje, "joder, ¡¡cómo estás!!" acierta a dicime Manu.


 Tramu final de la baxada a Primout


Refrixerando frenos en Primout


Llegando a Primout hai menos ñeve y Manu vuelve a garrame, sigue sin despegase de mí tol tramu del ríu, nel que voi marcando un ritmu mui altu, pero yá nun me sigue tan de cerca, vien a unos 5/6 m pero sigue sin despegase, la virxen que duru ye!!!
Llegamos a La Braña, últimu avituallamientu onde yá nin paro a garrar nada, cruzamos el ríu pa refrixerar les patuques y garramos a Álvaro que va colos cuádriceps a puntu reventar. Empieza la última subida, esti añu en vez de ser pela pista de siempre (bastante ofensiva a estes altures de carrera) vamos subir al Picu Negru (un pocu más arriba de La Collada, que yera onde subíamos los otros años) monte arriba, subida de les de caminar de les qu'a mí me gusten, Álvaro yá claudica'l probe, Manu sigue ehí hasta media subida y delantre ta Pablo retorciéndose como un alagüezu y Arca metiendo un puntu más y aprovechando pa rematalu. Oxetivu: a ver si somos a garrar a Pablo, dígo-ylo a Manu pero cuando miro p'atrás yá lu veo quedase, un pocu más atrás veo a Santi, Felipe y Eulogio, asina que sigo solu p'arriba a tou lo que puedo. Al llegar al picu dícenme que Pablo sácame 1'30'': queden unos 4/5 km de baxada y tendría que recortar unos 20''/km pa poder garralu; a nun ser que vaya completamente muertu sé que ye imposible, pero tou y así, el primer tramu de ñeve en baxada fágolu a tope (dizme unu llegando a La Collada que soi'l que más rápidu ta baxando esi tramu), y el restu baxo fuerte, aunque reservando un pocu p'apretar a muerte nos tramos de correr y los pequeños repechos que queden.

 
Baxando a La Collada col que me dicía que taba baxando mui fuerte detrás intentando siguime...




 Últimu control en La Collada, yá ta casi fechu!!!


Nel repechu de después de cruzar la última riega paez que me quier trabar un aductor, nun-y doi tregua y sigo corriendo a tope pa que nun me de'l calambrazu gordu y al empezar a baxar oigo a la xente que taba ellí animar a Eulogio, ¡¡coño!!, que yá tán ehí, por suerte queda pocu y voi con fuerza pa correr a tope pa entrar en meta'l quintu sin que me garren.


 Llegando a Santa Cruz


 Doblando esa esquina toi de nuevu na Cai Infiestu, onde ta la meta

 Recíbeme Lolo con un "Gaiteru, tío, pero...¡¡que has hecho quinto!!", nun se sabe a quién de los dos-y presta más, posiblemente nunca me haya salíu una carrera como ésta, Ionut sacóme unos 15' cuando lo más normal ye que me saque media hora y la verdá ye que fui tola carrera cola sensación esa de: ¿diré lo bastante rápidu?, por si acasu voi apretar un pocu más...
Carrerón de Susana, 2ª veterana, ¡¡NORABONA!!, y como nun pudo quedase tocóme a mí recoye-y el premiu, col consiguiente cachondeo de tol personal.

 
Nel pódium de veteranes


Como siempre espectacular la paella que nos prepararen y de vuelta pa casa yá voi pensando en que queden 365 díes pa volver a Santa Cruz del Sil, ¡¡y por munchos años!!  



 Hidratación postcarrera con Isabel y Toño, casi tolos años coincidimos polo menos equí y na Travesera


Despedímonos de Santa Cruz


Y de vuelta en Casa Maragato (Busdongo), reponiendo fuerces a base d'hidratos, proteína y taninos pa celebralo

Toles fotos, clasificaciones y demás en:




viernes, 1 de marzo de 2013

Jascal (a las trincheras)

 Con este título, no quiero hacer mención a ningún acontecimiento bélico, si no simplemente al hecho que desde que salimos del coche tuvimos que ir excavando literalmente una huella en la nieve de unos 30 cm. Y como veréis mas abajo en las fotos la huella más bien parece una trinchera. 


   Pues bien, así fueron las cosas, decidimos ir a los Lagos de Covadonga, puesto que el Dios del Tiempo (http://www.eltiempo.es/) dijo que estarií bueno, cosa que así fue. Tuvimos que dejar el coche justo antes de subir La Huesera, y  no nos parecía mal pues la capa de nieve era consistente, la idea sería subir al Pico Conjurtao, y descender por el canalón del mismo nombre, pero al encaramarnos en la Vega Comeya, y ver la pala del Pico Jascal, cual Don Quijote, fuimos encantados por su hermosura y con empeño, a veces, obsesivo, "cavamos" una huella (trinchera) hasta la cumbre, que bien nos parecía que sería imposible. 
   Al fin se pudo esquiar con una nieve perfecta la maravillosa pala del Jascal. Y por supuesto el regreso lo hicimos por la misma huella sin salirse más de lo justo para no tener que cavar más trinchera.

   El itinerario, Huesera, Vega Comeya, La Colladina, Las Mantegas, Vega de Parres, Camplengo Viejo y cumbre. Descenso por el mismo sitio. Los excavadores de trichera: Iván, Rubén y yo.




Track equí.

Datos.






Salimos del coche muy contentos, el día perfectu y la nieve perfecta.






 Seguimos una huella hasta la Vega Comeya, cosa que agradecemos.

Visión que nos hizo cambiar radicalmente de idea, ¿no os parece que merece la pena? ¿Gigantes o molinos?

Vega Comeya.


Seguimos excavando trinchera llegando a la Colladina.

Vega Las Mantegas, parece que tiraron merengue.

Collado La Mula. 



Tras comer un buen bocata de huevu de Caldevilla, Rubén estaba desconocíu, no se yo con que cebarán eses pites.


Dejamos atrás la Cuña Estrencha y tomamos dirección cumbre.

Que si menuda liada, que si nos engañaste, que si falta muchu .... tou ye quejase.


Vista espectacular del macizo central.


Última rampa a la cumbre.

Esto ye el Cielo.





Y por fin a las 15:25 cumbre de la peña Jascal.

Bueno al final mereció la pena que nos engañaras Juanín.


Miramos un poco el descenso y......

Casi no nos podemos ni resistiiiiiirrrrrrrr.


 Quedamos muy satisfechos de la bajada, menuda pala.



Retomamos la huella en Camplengo Viejo.

Y sin apenas salirse de ella, deshacemos el camino andado.


Eso si, cada poco una mirada atrás pa ver la maravilla de pala que descendimos.

Vega de Parres.

 Y de nuevo en Comeya.

FIN