viernes, 18 de septiembre de 2015

Ultra Trail Macizu d'Ubiña-Güeyos del diablu. 12/09/2015

2ª prueba puntuable pa la Copa d'España de carreres Ultra
80km
5560m+
5440m-
11h30'



Namás llegar a casa del GRP, acordéme qu'un día n'Uviéu tropecé con Andrés de la Torre, tuvimos charrando un peazu y comentóme que la "Güeyos del diablu" diba ser prueba puntuable pa la Copa d'España, que si nun m'animaba a correla. Díxe-y qu'imposible, yera una carrera a la que tenía muches ganes de dir pero depués del GRP calculaba que nun diba tener el cuerpu como pa metéme 80km.
Pues mira tu que dexalo nel km 90 diba venime bien pa nun acabar desalambráu y allargar un pocu más la temporada...
Salida a les 6:00, yo nun sé qué voi facer, va tol mundu mirando y controlando... pues salida marca de la casa, pa variar... Cuando quiero dame cuenta yá vamos 3 solos y del restu nun sabemos nada: un cántabru (Manuel, al final llegó antes que nadie a meta), un gallegu (Fernando, acabamos faciendo prácticamente tola carrera xuntos) y un asturianu (paez un chiste, yá lo se...). Vamos rápidu pero tamos encontrándonos bien, así que p'alante. Xustu cuando empezaba a amanecer llegamos a una zona de camperes, col borrín teníamos que separanos unos metros y dir buscando les banderes y les cintes, colo que tranquilizamos un pocu col ritmu, que pa la kilometrada que quedaba nun diba sobrar.
Apaez unu d'atrás corriendo como un llocu, dexámoslu pasar y olvidámonos d'él mientres pensamos "esti, o muchu anda o nun sabe lo que falta..."
Llegamos al primer avituallamientu y de repente apaez un grupu d'unos 7 corredores con pinta de nun venir de paseo precisamente, esto ye Copa d'España y el personal anda que mete mieu. Van pasándonos y quedamos Fernando y yo, el cántabru salió escopetáu del avituallamientu y nun lu vimos más.
Llegamos a Xomezana, segundu avituallamientu ¡con casadielles y fayueles!, parada rápida y arrancamos pa Tuiza, va llegando xente per detrás y van adelantándonos, lleven un puntu más que nosotros pero nun queremos cebanos, sabemos que si aguantamos esti ritmu a última hora vamos acabar apañando a unos cuantos de los que nos tán pasando agora. A mitá de subida topamos a Mariano, que güei ta de xuez pero nun quita pa que nos acompañe unos minutinos.

 Tuiza

Otru avituallamientu en Tuiza y seguimos, que paez que quier salir el sol; tamos teniendo muncha suerte col tiempu, daben agua hasta mediudía y de momentu nun cayó una gota. Nel Puertu Cerreo abre un pocu y vemos Les Ubiñes, La Mesa... Pero na baxada a El Meicín métese'l borrín y tenemos que baxar con cuidáu pa nun perder les señales. Va llegando más xente d'atrás y algún de los d'alante comienza a nun dir tan finu como antes, siguimos conservando la calma. N'El Meicín tenemos arroz con lleche, ¡espectacular!, por gana quedábmos arrañando la pota pero hai que siguir. Tiramos pa la Forqueta d'El Portillín a bon pasu, detrás vienen Nuria Domínguez, Mercedes Pila, Sonia Regueiro con Ánder Cangas y algún más a tou trapu, tamos subiendo alegres pero tán recortándonos. Nel avituallamientu d'El L.legu xuntámonos toos, comemos dalgo, recargamos bebida y equí Fernando y yo sabemos que ye onde tenemos qu'empezar a apretar pa si tenemos suerte recuperar dalgún qu'otru puestu. Na baxada pela Foz Grande dexámoslos a toos atrás, llegamos a Manín y enseguida apaez Nuria.


Con Fernando en Manín

Quédennos casi 1000m de subida y tola llarga baxada, así que p'arriba como aviones, va tirando Fernando pero a media subida caliéntome y meto otru puntín más, Fernando veo que va un pocu xustu pero aguanta'l tirón, colo que recuperamos creo que cinco puestos na hora xusta que nos llevó subir de Manín a la cumbre de Peña Rueda pel Cuchillar, una subida mui guapa.


 Dándolo tou na subida a Peña Rueda

Baxada mala de dir con cuidáu al siguiente avituallamientu onde adelantamos a otru par d'ellos y d'ehí a meta salióme la vena de perru caza y siguí calentándome a medía que díbamos garrando y adelantando xente. Nun sé en qué momentu Fernando quedó p'atrás, pero Nuria siguía ehí, algún cachín descolgábase un pocu, volvía a garrame y al final acabamos faciendo l'últimu tramu xuntos, llegando nes posiciones 14 y 15 de la clasificación xeneral.

 Llegando a meta cola grandísima corredora Nuria Domínguez

Carrera con un recorríu de carrera de montaña de verdá, monte puru y duru sin concesiones, mui bien marcada (aunque cuando se mete'l borrín nunca ye bastante), con unos voluntarios mui simpáticos y amables y con unos avituallamientos d'escándalo: casadielles en casi toos, fayueles en Xomezana, arroz con lleche n'El Meicín, ¡sidra! en Peña Rueda y pasta caliente y masaxe-tortura (jijij) en meta.
Quité la espina del GRP quedando contentísimu cola carrera que fici, tantu por tiempu y puestu como por cómo respondió'l cuerpu, debe ser la primer carrera llarga que consigo dir disfrutando tol tiempu, sin la sensación de dir fundíu en nengún momentu.
La xente anda muchísimu y hubo que xugar les cartes d'otra manera, guardando pal final y esperando con paciencia. 
Como puntu "polémicu", hubo varies penalizaciones por nun cumplir col reglamentu, ente ellos los que llegaron primeru y terceru, póngolo entre comines porque polémica nenguna, el reglamentu ye'l que ye y ye'l mesmu pa TOOS, si en toles carreres se ficiera lo mesmo...
Y como puntu polémicu de verdá, nunca debí tener a más de 20 delante, pues fuímos viendo y apañando envoltorios varios, como unos 7-10, nun me paez nin mediu normal, depués protestamos porque nun dan permisos pa facer esto o lo otro; nun tien que dir nadie apañándonos la mierda pa que quede tou igual que taba antes de pasar nosotros, y nin Copa España nin ye que son mui buenos y van mui rápido nin hosties en vinagre: ¡¡GOCHOS NON!!

Vídeu

jueves, 3 de septiembre de 2015

GRP (Le Grand raid des Pyrénées). 21/08/2015.

87km
5668m+ y 4851m-
18h03'

Llega la gran cita de la temporada, otra barbaridá de 160km y 10000m+, bastante más cerca de casa que l'UTMB de l'añu pasáu. Voi colos deberes meyor fechos (creo...) que l'añu pasáu, unes cuantes hores d'entrenu menos pero descansando más y sin machacame tantu durante tol añu. Tou y así, son muchos kilómetros y muches hores y cualquier tontería puede facer que nun termines; hasta más o menos los 100km o 18-20h, sé que aunque nun tenga'l día, sácolo, d'ehí p'alante tá claru que me queda grande...
Salimos a les 5 la mañana y la primer subida de 15km y 1500m+ llévame 2h20', voi mui tranquilu y pásame bastante xente, nun-y doi importancia precisamente porque voi mui tranquilu, caminos anchos y pistes d'esquí.
Nel siguiente tramu empiecen los caminucos ratoneros llenos de piedres típicos de Pirineos y algún que otru tramu de bloques onde hai que pisar con muchu cuidáu, tou ello en terrenu de sube y baxa sin grandes desniveles pero de llanu nada. Empiezo a pasar xente sin parar, ye curiosu lo mal que se defiende la xente en xeneral nesti terrenu y lo mal que baxen, porque vese cuando alguien va despaciu porque nun quier castigar la musculatura o cuando ye porque van a puntu de dexar la dentadura nun morrillu...Procuro nun emocioname muchu y siguir reservando, pero en delles baxaes dóime algún homenaxe...
En La Mongie (31 km) fago una paradina d'unos 10' a comer curiosu y a dexar pesu (¡casi-yos tupo la fosa séptica!jijji) y arranco animáu pola vexetación de felechu, gorbizu y una especie de cotolla que fai que me sienta como en casa. Vamos a pol Pic du Midi y el calor que llevamos sufriendo dende la salida comienza a pesar, más a estes hores y sin una puñetera sombra, pero ye lo qu'hai. Una baxadina y a subir, que yá veo yo qu'hoi p'abaxu y en llanu corriendo bien, pero p'arriba caminando nun tengo precisamente el meyor día. Espectacular la vista que tien esti monte y aunque temos nuna ¿carrera? ye obligatoriu parar un cachín a contemplar el paisaxe.
Baxando voi garrando xente y nel Col de Sencours otra paradina a comer, beber y cargar agua pal siguiente tramu de 20km hasta Hautacam. A mí llevóme 4h, col 1,5l d'agua reglamentariu y col calor que facía y colo pocu que suelo yo beber, si-vos digo que les pasé putes pa nun quedar ensín agua...mantuve el puestu que llevaba nel Pic du Midi pero llegué h.odíu, físicamente porque nes subíes yá daba pena aunque siguía baxando y corriendo bien, y lo que más me preocupaba, mentalmente, taba empezando a dar demasies vueltes al tema. Eso sí, el tramu espectacular, llagos, pedreros y  praderes, subiendo y baxando collaos per senderinos y terrén d'alta montaña sin ver un alma.
N'Hautacam ta Jose Vicente Benito, yá corrió equí creo que 5 años y un añu terminó 2u, fuímos un peazu xuntos na primer subida; dizme que queda equí, que nun puede más; charramos un pocu pero doime prisa en marchar o sinón acabo yo quedando equí con él...
Baxada gorda a Pierrefitte, 12km y 1200m- de correr correr pa llegar al km 76, la prueba de fueu pa ver si tamos en condiciones de siguir o hai que apease. Voi como un cañón y adelanto a tou cristo, 37 puestos namás y na menos, voi con ritmu onde hai que correr fuerte y axilidá nos tramos más técnicos. Feliz y contentu, nun me acuerdo pa nada del calor y de tou lo que pasé hasta agora, aunque procuro beber y beber y beber...
Nel avituallamientu cambio de ropa, playeros, vuelvo a soltar lastre, como, bebo, como más, bebo más, charro colos voluntarios, noto un calor de la de su madre (toi sudando a chorru y eso que toi sentáu nuna silla sin facer gran cosa), sigo comiendo, bebiendo, charrando, sudando...¡hostia, llevo 1h10' equí!, hala fiyos, o marcho o quedo...Sólu perdí 9 puestos parando tantísimu tiempu, así que la cosa paez que tá h.odía pa toos...
Casi 12km, 1200m+ y 2h40' de subida coincidiendo col oscurecer acaben conmigo, l'estómagu depués del avituallamientu cerró a cal y cantu y nun soi quien a meter p'allá más que sorbucos d'agua de xilgueru. Cada vez subo peor y sin meter combustible la cosa nun promete muchu. Queda tola nueche y nestes condiciones y col tramu de monte a tomar pol sacu de toa civilización hasta Cauterets prefiero quitar el dorsal, nun vaya ser que quedemos per ehí trabaos que nin p'alante nin p'atrás, de nueche y colos que me puedan ayudar igual o peor que yo...
Agora vien la parte más cachonda del tema: ¿que pasa cuando abandones nuna carrera d'esti tipu y quies volver al puntu onde dexasti aparcáu el coche?, amiguín, casi te sal más cuenta siguir corriendo y acabar...¡¡Vaya matu!!
3 hores y picu esperando nel chiringuito del avituallamientu a que nos baxasen a Pierrefitte. Mientres tantu tas viendo llegar cada cuadru que mete miéu...a la xente yá-y cuesta coordinar y háilos que lleguen h.odíos, h.odíos. Eso sí, los voluntarios de 10, tán con una comedia increíble, cantando, bailando, ofreciendo comida y bebida y animando a tol mundu. Llamóme l'atención qu'igual pasaren 6 o 7 pareyes/matrimonios que diben corriendo xuntos, y sobre tou qu'ellos diben bastante más fundíos qu'elles, que diben con cara de tar pensando: "menuda mierda paisano que traigo yo equí, que yá va que nun puede colos güevos". Y yo, que como a dios per una pata, sin ser capaz a comer nada...
Cuando por fin arrancamos cola fregoneta llena de cadáveres, un tramu de pista malísima que paez que nun se acaba nunca, esto paez una baticao, su madre!!. Acaba la pista y empieza un tramu de carreteruques, el piloto caliéntase y baxamos alegres alegres, el valencianu que llevo sentáu al lláu y que tuvo que retirase porque devolvía tou lo que metía...menos mal que fue previsor y garró una bolsa. A la octava arcada lo menos, el conductor pega un frenazu, para, prende la lluz y pregunta: "¿todo bien?, ¿lleva bolsa?", contesto yo pol valencianu, que'l probe bastante tien y arrancamos otra vez yo creo que más rápidu tovía qu'antes...
Casi 1h depués faciendo tramu llegamos a Pierrefitte, tenemos qu'esperar otres 2h y media a que venga'l bus que nos lleve a Vielle-Auré, asina qu'intentamos echar una cabezadina nel polideportivu. Cuando por fin montamos en bus, el xofer piérdesenos peles afueres de Lourdes y vese que nun sabe pa onde tirar, eso sí, parar nun para y fai como que sabe..., otru par de hores depués por fin llegamos, son les 7 la mañana y de la qu'entro al hotel tán preparando'l desayunu, agora sí que paez que me entra dalgo, desayuno y pa la cama.
Pela tarde voi a ver llegar a la xente de 32h p'alante, la verdá que h.ode retirase pero tampocu toi mui afectáu, nun pudo ser y yá tá. Contaba despedime d'esta distancia con esta carrera, y aunque nunca se puede escupir p'arriba, sigo convencíu de que ye demasiáu.
Carrera mui bien marcada (una cinta cada 30 metros, que tuve tiempu bastante pa dir contando pasos...), avituallamientos correctos (aunque'l tramu de Sencours a Hautacam resultó demasiáu llargu col calor que fizo) y voluntarios mui amables. Quitando algún tramu puntual nun me paeció más técnica que'l UTMB, aunque eso sí, ye muchu más montañera nel aspectu que ties tramos mui llargos onde nun hai un alma.